دشت مغان و جاده های مرگبارش |

به گزارش اران مغان به نقل از شهریمیز راهها و جاده ها در هر منطقه و کشوری بمنزله شریان و شاهرگ حیاتی آن به حساب می‌آید. وجود راه‌ها باعث پویایی و تحرک هر منطقه می‌شود و این تحرک به نو به خود باعث توسعه و بهبود اقتصادی می‌شود و با توجه به روند توسعه روز افزون کشور‌ها، اهمیت راه‌ها روز به روز زیاد شده و بر میزان ترافیک آن ها نیز افزوده می شود. اهمیت راهها و شبکه ارتباطی و مواصلاتی در هر منطقه یا کشور از جمله مباحثی است که نمی توان از نقش آن در فرایند توسعه صرف نظر کرد

در جهان امروز یکی از ارکان مهم توسعه اقتصادی، راه‌ها با بازدهی مناسب هستند و در سال‌های اخیر مدیریت نگهداری را‌ه‌ها به یک حرفه تخصصی تبدیل شده است. دشت مغان به لحاظ انزوای جغرافیایی و قرار گرفتن در نقطه صفرمرزی و مظلومیت تاریخی اش سالهای متمادی در تاریخ پرفراز و نشیب خود محروم از این امر مهم بوده است.زمانی که در سال 1344 طرح احداث سد میل مغان به اجرا در آمد کمتر کسی انتظار چنین توسعه پیش رونده ای را در منطقه پیش بینی ‌می کرد.اما این جلگه با همت مردان و زنان پر تلاش و رنجدیده اش تبدیل به نگین سبز آذربایجان ایران گردید.توسعه اقتصادی و ایجاد یکی از بزرگترین شرکتهای کشت و صنعت و دامپروری جهان در دشت مغان در وسعتی به مساحت 63 هزار هکتار ضرورت ایجاد جاده ای مناسب و  راهگشا را در منطقه دشت مغان بوجود آورد. شهر پارساآباد (پارس آباد) که خود محصول این فرایند توسعه اقتصادی است تا پیش از احداث جاده کنار گذر رود ارس بوسیله یک رشته راه اصلی به شهر گرمی و از طریق این شهر به اردبیل وصل می شد.اما ایجاد شرکت کشت و صنعت و دامپروری مغان در دو سوم از وسعت دشت مغان و در مسیر جاده مشکین شهر و نیاز منطقه و بخصوص شرکت به جاده مواصلاتی باعث شد تا طرح ایجاد جاده پارس آباد- اردبیل سرعت بیشتری به خود بگیرد و این جاده پس از سالها انتظار به بهره برداری رسید.

تا همین یک دهه و نیم پیش این جاده در کنار جاده مواصلاتی پارس آباد- بیله سوار و گرمی نیاز ارتباطی و جاده ای مردم منطقه را بدون هیچ مشکلی بر آورده می ساخت.این راهها برای مردمی که به جز ایل راه (کوچ رو) راه دیگری را در منطقه ندیده بودند به مثابه جاده خوشبختی برای آنان به شمار می‌رفت.اما گذشت زمان این جاده­ها را به قتلگاه همین مردم زحمتکش این دیار تبدیل کرده است.

افزایش جمعیت منطقه ،عدم توسعه راههای ارتباطی و افزایش روز افزون و وحشتناک خودرو در خانوار‌های دشت مغانی و از سوی دیگر افزایش کامیون‌های باری و ترانزیت و خطوط تاکسیرانی بین شهری، کار را برای رانندگی در جاده‌های مغان سخت کرده است. مروری بر تصادفات و تلفات انسانی جاده ای یک دهه اخیر واقعیت‌های تلخ تری را نمایان می سازد.این در حالی است ضایعه از دست رفتن جان انسانها محاسبه نشده است .ضایعه‌ای که با هیچ چیز و به هیچ نحوی قابل جبران نیست بخصوص با توجه به قبیله‌ای و عشیره‌ای بودن خانواده‌های مغانی مرگ یک نفر مشکلات روحی و روانی بسیاری را برای خانواده‌ها و اقوام آنان بوجود می‌آورد.

آمار تصادفات و تلفات جاده ای در مقیاس کشوری این نگرانی را بیشتر می‌سازد. ایران با داشتن یکصدم جمعیت جهان، یک چهلم تصادفات دنیا را داراست.از سال 1365 سالانه 10 تا 15 درصد به حوادث جاده ای افزوده شده است و ایران در سال 1385 با بیش از 27هزار کشته ناشی از تصادفات جاده ای صدرنشین کشور های جهان است. در حالی که در سایر کشور ها به ازای هر 10 هزار خودرو سالیانه بین 6-5 مورد مرگ اتفاق می افتد، این رقم در کشور ما به 35 مورد برای هر 10 هزار خودرو می رسد. بطور کلی در ایران 90 درصد سفرها از طریق جاده انجام می شود. با توجه به نبود خط آهن ریلی در دشت مغان و سهم بسیار اندک ناوگان هوایی در جابجایی مسافر و بار می توان گفت بیش از 99 درصد سفر در دشت مغان از طریق جاده صورت می‌گیرد ،آن هم در جاده‌هایی که امروزه بسیار حادثه خیز هستند. گذشته از غیر استاندارد بودن جاده ها افزایش خودرو در دشت مغان مطلقاً با بهبود و گسترش جاده ها تناسب ندارد. آمارها نشان می دهد بیش از 70 درصد تصادفات در کیلومتر 30 شهر ها اتفاق می‌افتد که می‌توان با جدا سازی باندهای رفت و برگشت تا حدود زیادی از بروز تصادفات جلو گیری کرد.دشت مغان و جاده های مرگبارش

برچسب‌ها:اخبار, پارس اباد, تصادف در مغان, جاده های مرگبار, راه اردبیل به پارس اباد, مغان