آنسوی رنج و درد/ آنچه ما را نکشد قوی ترمان می کند |

نیچه در ” چنین گفت زرتشت ” حکایت می‌کند که “زرتشت روزی از گرما در زیر ِ انجیربُنی خفته بود، و دست‌ها را بر چهره نهاده، که ماری در رسید و گردنش را گزید، چنان که زرتشت از درد فریاد کرد. چون دست از چهره برگرفت، مار را دید. مار چشمان ِ زرتشت را بشناخت و ناشیانه در خود پیچید و روی در گریز نهاد.
زرتشت گفت: مرو که هنوز سپاس‌ات نگفته ام! تو مرا بهنگام از خواب برخیزاندی! من هنوز راهی دراز در پیش دارم.
مار غمین گفت: راهی چندان در پیش نداری. زهر ِ من کُشنده است.
زرتشت لبخندی زد و گفت : کجا اژدهایی از زهر ِ ماری مرده است؟! و … ” .
گمان می‌کنم #نیچه این روایت را برساخته تا دست ِ کم به لونی دیگر این سخنش را دوبارتا تکرار کند که “آنچه ما را نکشد، قوی‌ترمان می‌کند! ”
و البته تصور کلی یِ من این است که در این راستا حق بااوست. حقیقت ِ امر این است که اگر به ژرفا بنگریم، خواهیم دید که در فراسوی ِ هر رنج و دردی، دست ِ کم سه گوهر ِ ارزشمند “هوشیاری” ، “آگاهی” ، و “بلوغ” به شکوفه نشسته است. هر گَزِشی رشته یِ خواب ِ غفلت ما را می‌گُسَلد و قهرا ما را تجربه‌مندتر و بالغ‌تر می‌کند!
همانا که #مولانا می‌گفت:
تا نَخُسبَم جمله شب چون گاومیش
دردها بخشیده حق از لطف ِ خویش!

در این معنا، درد، کوره ی ِ آدم سازی است در کوره‌راه ِ زیستن، که ” درد می ساید، درد می‌سوزاند، درد می‌شوید، درد تغییر می‌دهد؛ درد می‌سازَدَت! ” و شگرف‌تر اینکه دشمن و گَزش او نیز، نه که دیگر شوم، بلکه به نحوی مبارک هم هست، همانگونه که به درستی گفته آمده “دشمن ِ من ، خدمتکار ِ قدرت ِ من است! ” ؛ که تصور و خیال ِ اینکه دشمنی در کمین است، تورا مدام نهیب می‌زند که ای خفته! برخیز و قوت برگیر و خویش آماده ی مَصاف کن!

آیا اینهمه بسنده نیست که دیگر، از نیم رخ ِ تاریک ِ درد و رنج و دشمن، درگذریم، و آن سوی ِ روشن و تعالی بخش ِ سختی‌ها را نیز ببینیم و سوگ و مویه، کم کنیم؟!

#امین_جباری
چهارشنبه، ۲۲ آذر ۹۶ •

برچسب‌ها:امین جباری, مولانا, نیچه