ستمکارانی که 5 سرباز و یک پرچم را به گروگان گرفته اند |

جشمید دانایی فر ، گروهبانی از اهالی سیستان بود ، فرزند ششم از خانواده ای یازده نفره ؛ مادر نداشت و وقتی خبر اسارتش آمد ، پدرش درگیر بیماری بود.

او تازه ازدواج کرده بود و درست هنگامی که جیش العدل او به گروگان گرفت ، پسرش به دنیا آمد. همسرش اما نامی برای نوزاد نگذاشت تا پدر برگردد و نامی برای فرزند بگذارد.

جیش العدل -که می گوید برای استیفای حقوق ملت ایران در حال جهاد است!- اما اجازه نداد که پدر ، حتی یک بار هم فرزندش را ببیند و کودک هم هیچ گاه فرصت نیافت دستان پر مهر پدر را لمس کند؛ دیدار ماند به قیامت.

این که چند سرباز جزء را که در هیچ جای سیاست کاره ای نیستند و عمدتاً از خانواده های محروم جامعه اند ، به گروگان بگیرند و بعد آنها را بکشند ، چه سنخیتی با حقوق ملت ایران دارد ، پرسشی است که حتی خود تروریست ها هم پاسخی برایش ندارند.

جیش العدلی که مدعی مسلمانی است و شعار “لااله الاالله محمد رسول الله” را بر علم خود زده ، آیا می تواند بگوید که که در کجای تعالیم پیامبری که دم از او می زند ، کشتن انسان بی گناه و کشتن اسیر آمده است. این عدل است یا ظلم آشکار؟

اینان که به دروغ ، خود را حامی اهل سنت ایران می دانند ، بگویند در کجای سیره خلفای بعد از نبی مکرم اسلام ، چنین جنایتی توجیه شده است که پدری را برای گرفتن باج از دولتی ، بکشند و کودکش را یتیم کنند؟

اینان ، نه مسلمانند و نه حامی حقوق اهل سنت. عمله جورند و جیش ظلم و آنقدر نادان که از سرنوشت شوم “ریگی” که از همه اینان بزرگ تر بود ، عبرت نمی گیرند.

به گزارش عصر ایران، سرباز ، غریب و زندانی ، سه گروهی هستند که همواره در فرهنگ مردم ایران ، با نوعی دلسوزی مواجه اند و دست بر قضا ، همه این سه عنوان در 5 سرباز ربوده شده که در ناکجاآبادی غریب زندانی اند ، صدق می کند و حالتی عاطفی به این ماجرا داده است. این ، یعنی موجی از نفرت عمومی در میان همه مردم ایران ، اعم از شیعه و سنی علیه کسانی که نه فقط چند سرباز که کلمه لااله الاالله و محمدرسول الله را هم به گروگان گرفته اند.

و سر آخر این که خون مظلوم ، هر چند ممکن است بر زمین ریخته شود ولی بر زمین نمی ماند و دامنگیر جانیان و قاتلان خواهد شد. این سنت الهی ، این بار هم همانند همیشه تاریخ کار خود را خواهد کرد و عاملان جنایت قتل نو پدر سیستانی ، سخت تاوان پس خواهند داد و آن روز دیر نیست.